Interview met auteur Patsi Desiree

Deze maand mocht ik  oprichtster van Leuk Lezen en schrijfster Patsi Desiree interviewen. Nu ja, interviewen, door corona heb ik haar een mail gestuurd met de vragen en kon zij me de antwoorden terug sturen.

Wie is Patsi Desiree?

Geboren in een klein dorp in het Vlaamse land. Patsi, moeder van vier kinderen en trotse moeke (oma) van zes kleinkinderen, leeft van verhalen. Door omstandigheden gedwongen groeide haar hobby schrijven uit tot een passie die oneindig is.

Haar verhalen volgen het pad van een 'never ending story'. Een sprookje werd een boek, een boek werd een serie en zo gaat het maar door.

Patsi strijdt voor het schone en doorbreekt taboes waar anderen die laten liggen

Waarom ben je beginnen schrijven en wanneer?

Ik schreef eigenlijk al toen ik nog op de lagere school zat. In het middelbaar schreef ik verhalen die dan de klas rondgingen.

Na mijn middelbaar ging ik op de hoge school en borg ik mijn schrijfambities op... Maar op een dag begon het weer te kriebelen. Ik was onthaalmoeder en verzon een verhaaltje voor mijn opvangkindjes over een libelle, die door onze tuin vloog. Die libelle werd een Elf... Die avond begon ik aan mijn eerste jeugdboek: "Jao, de ontmoeting." Want in mijn brein rolden de gedachten over elkaar heen! Waar Elfen zijn, zijn ook Trollen en iemand van een andere planeet leek daar perfect bij te passen.

De eerste zin had ik al, die heb ik ooit eens opgeschreven toen we door de Ardennen reden.

Dus begon ik mijn eerste jeugdboek met de zin: In het midden van nergens stond een huisje....

Zo is het eigenlijk begonnen...

Kan je ons iets meer vertellen over jou boek(en)?

De twee eerste boeken zijn echt jeugdboeken. Over een Magiër van een andere planeet die naar de aarde komt om zijn nichtje op te zoeken. Hij wil met haar de reis aanvangen om haar vader op te zoeken maar moet daarvoor haar bende vrienden met zich meenemen. Dat die vrienden niet allemaal engeltjes zijn en een heleboel streken uithalen is een understatement. Ze moeten het Elfenvolk te hulp roepen. Ze komen in aanvaring met Trollen, een waterheks, een bosfee en nog zoveel meer figuren. Het tweede deel: "Jao, de zoektocht." Brengt de jeugdige bende vrienden opnieuw bijeen om de Elfenheer te gaan bevrijden uit de klauwen van.... Nu ja, dat ga ik dus niet vertellen. Ze beleven doldwaze avonturen, spannend ook wel, en net als in het eerste boek staat "vriendschap" centraal.

Mijn derde boek is een YA en heet: "Schaduwzijde" Hier staan een aantal heksen, gedaantewisselaars, een Sjamaan en een aantal onderwereldfiguren centraal. In dit boek moet een reis naar Atlantis worden aangevangen om een reddingsactie uit te voeren.

Na dit boek had ik echter het gevoel in een poel van uitgeverijen verloren te lopen en hoewel ik bleef schrijven, besloot ik niet meer proberen uit te geven. Ik had het een beetje gehad met het wereldje.

Toen gebeurde er echter iets in mijn persoonlijke leven dat een zware impact had op ons hele gezin. Ik werd boos... boos op een aantal mensen, maar ook boos op mezelf. Ik kon niet verwerken wat ik duidelijk moest verwerken. Ik vond dat hulp heel erg te wensen overliet en besloot het heft in eigen hand te nemen. Verwerkingstherapie zeg maar.

Dat was het moment waarop: "Gebroken, nooit verslagen" in de startblokken kwam te staan. Uiteindelijk schreef ik dit boek met de hulp van mijn dappere dochter die me een kijkje gunde in haar hoofd.

Dit is een boek waar ik enorm fier op ben. Het gaat over Borderline, door de ogen van de dochter, wat ik schreef in de vorm van een dagboek. Maar het heeft ook twee delen door mij vertelt in de vorm van een lucide droom. Het is geen boehoehoe wat ben ik zielig boek en zeker ook geen hulpboek. Het is een eerlijke kijk op hoe een onzichtbare ziekte iemands leven tot een hel kan maken en hoe je toch, ondanks alles, positief kan in het leven staan. Er komt ook een hoop zelfreflectie bij kijken.

Hoe kom je aan de namen van je personages en baseer je jouw personages op mensen uit je omgeving?

Hoe gek het ook mag klinken, de namen voor mijn eerste twee boeken, haalde ik van de scheurkalender. Er zitten zeker trekken in van mensen in mijn omgeving en mensen die mij kennen, de boeken lezen, herkennen ook trekjes van mijzelf erin. (daar was ik me tijdens het schrijven niet van bewust 😊)

Voor mijn derde boek, "Schaduwzijde", heb ik namen gebruikt die ik ergens hoorde en een paar van mijn Facebook vrienden moesten er ook aan geloven (nadat ik het gevraagd had natuurlijk)

Wat de namen in: Gebroken, nooit verslagen betreft... dat was een heel bewuste en doordachte keuze. Isla is Spaans voor Eiland en die naam vond ik perfect bij het hoofdpersonage passen (die ik natuurlijk heel goed ken) Ook de namen die ze haar lichte en duistere kant geeft, waren goed doordacht. Het moest duidelijk zijn. De andere namen heb ik geleend van (ook weer) een aantal goede vrienden. Ik denk dat het hier onnodig is te zeggen dat in dit boek de personages echt wel gebaseerd zijn op mensen in mijn onmiddellijke omgeving.

Welke auteur is je grote voorbeeld en waarom?

Ik heb niet echt een voorbeeld. Ik doe mijn eigen ding. (zo zit ik nu eenmaal in elkaar) maar ik heb natuurlijk wel een aantal lievelingsschrijvers. Een heel ander genre trouwens dan wat ik zelf schrijf.

Ik begon ooit met het boek van Agatha Christie: Tien kleine negertjes en ik was verkocht. Ik denk dat ik zowat elk boek dat zij schreef in mijn boekenkast heb staan.

Ook ben ik fan van Stephen King die eveneens goed vertegenwoordigd is in mijn kast.

Ransom Riggs, heeft mij zeer aangenaam verrast met zijn "Bijzondere kinderen"

Recent heb ik Pieter Aspe en Sterre Carron ontdekt.

Terrence Lauerhohn is dan weer een van mijn favoriete Nederlandstalige schrijvers.

In het YA genre heb ik enorm genoten van "Zielen" door Stephanie Meyer.

Maar ook in het Nederlandstalige boekenwereldje zitten een paar kanjers tussen hoor.

Onlangs las ik "Overstekers" van Petra Doom en geloof me, ik hield ervan.

Ik hield ook enorm van "Muse academie" van Morgan Blade. Ik wacht met spanning op de volgende delen!

Wintercode van Pen Steward was trouwens ook erg goed.

De vloek van Azgal, door Martine Pauwels, die vond ik trouwens ook heel goed.

Zou je ooit samen met een andere auteur een boek willen schrijven en met wie?

Eerlijk, ik denk niet dat ik dat zou kunnen. Ik heb een enorme bewondering voor mensen die dat wél kunnen, maar ik ben tamelijk koppig en kan me trouwens niet inbeelden dat iemand mijn chaotische brein kan volgen, wat mij dan weer ongelooflijk gefrustreerd zou maken. Dus nee, ik denk niet dat ik ooit samen met iemand ga kunnen werken aan een verhaal.

Heb je al een nieuw project in de maak?

Momenteel heb ik de laatste hand gelegd aan een boek dat nu bij een paar proeflezers en een redactrice ligt. Het is een boek over de vriendschap van een jong koppel en een jongen met Down.

Volgens mij wordt het heel erg mooi. Laat ons zeggen: het leven zoals het is, met een lach en een traan...

Ik kijk ernaar uit om dat boek uit te geven.

Verder heb ik nog een paar projecten op poten staan... een paranormale bundel met kortverhalen, en nog een YA fantasie waar ik ook recentelijk aan begonnen ben... We zullen wel zien waar we uitkomen.

Er komt zelfs misschien wel een soort van vervolg op "Gebroken" maar daarvoor is het nog even te vroeg.

Zou je het eventueel zien zitten om ergens een meet en greet te houden?

Na covid? Vast en zeker. Het is altijd leuk om mensen die van je boeken genoten hebben, of iets van je boek hebben opgestoken, te ontmoeten.

Het zou ook heel fijn zijn om vragen te beantwoorden die mensen hebben, bv over: Gebroken, nooit verslagen. Vooral omdat men te weinig naar buiten komt met deze problematiek. Psychische ziekten worden nog veel te veel als taboe behandeld en het zou fijn zijn als ik daar eens mocht over praten met mensen die misschien door eenzelfde hel gaan... het zou fijn zijn om tegen die mensen te zeggen: er is altijd licht aan het einde van de tunnel...

Heb je een favoriete plek om te schrijven?

Ik maakte voor mezelf een klein zen-hoekje in mijn woonkamer. Daar schrijf ik meestal. Liefst van al schrijf ik echter als we op vakantie zijn, op een terras, met uitzicht op de Middellandse Zee...

Wat ik dus vooral wil tijdens het schrijven, is rust en zeg nu zelf: wat is er rustiger dan de blauwe uitgestrektheid van de Middellandse Zee... Jammer genoeg kan dat niet altijd, daarom mijn zen-hoekje in mijn woonkamer (wel met een foto van mijn favoriete uitzicht op mijn bureau)

Jouw laatste boek: "Gebroken, nooit verslagen" werd uitgegeven onder de naam "Patsi Desiree". Jouw vorige boeken gaf je uit onder je eigen naam: "Patricia Demarsin." Is daar een reden voor?

De eerste drie boeken waren... laat ons zeggen... een leerschool. Verkeerde uitgevers, geen redactie... (dus er staan best wel fouten in)

Na mijn sabbatjaren, besloot ik om onder een pseudoniem te schrijven. Patsi, zo word ik door mijn vrienden genoemd en Desiree naar mijn vader (Désiré)... omdat ik hem nog elke dag mis.

Ik hoop dat hij ergens op mij neerkijkt en trots is op zijn dochter.

Dank u Patsi voor deze eerlijke antwoorden.